“Welkom op het kerkhof van gestorven gadgets. U bent op zoek naar…? Ah, als u bij de Minidisc rechtdoor gaat en dan na de Google Glass naar links, dan loopt u een meter of tien door tot u bij een stapel Betamax-cassettes komt. Aan uw rechterhand vindt u dan de Segway.”
Onlangs maakte de producent van de Segway bekend na twintig jaar de productie van zijn meest bekende product (de Segway PT) binnenkort stop te zetten. ‘The end of a scooter era’, zo kopte The Washington Post. Maar wel een tijdperk waarin bleek dat de Segway niet de juiste oplossing was voor een wel degelijk bestaand probleem. En waarin het vervoermiddel bovenal met een hardnekkig imagoprobleem kampte.
De bedenker van de Segway, Dean Kamen, was bij de officiële presentatie van ‘zijn’ uitvinding uiteraard vol lof. Volgens hem zou de Segway dezelfde invloed hebben op wandelen als de rekenmachine heeft gehad op pen en papier. Maar hij was niet de enige die mogelijkheden zag. Durfkapitalist John Doerr voorspelde bijvoorbeeld een grote groei. En Doerr is niet de minste; zo zag hij al in een vroeg stadium de potentie van Amazon.
Maar waarom ging het toch mis met Segway, en hoe komt het dat dit einde niet als een verrassing kwam?
-
Ongelukken
Wie een zoekrondje op Google maakt naar Segway, stuit al snel op een onvoorstelbare hoeveelheid vastgelegde Segway-ongelukken. En niet met de minste slachtoffers. Usain Bolt werd bij het WK Atletiek na het winnen van de 200 meter omver gekegeld door een cameraman op een Segway, de Amerikaanse president George W. Bush ging onderuit op bezoek bij zijn ouders, en Ellen DeGeneres verloor in de televisiestudio de controle over haar Segway. Het meest macabere slachtoffer in dit rijtje is zakenman Jim Heselden, die met zijn Segway van een rotswand af reed en overleed. Zijn dood zou waarschijnlijk minder breed in de media zijn uitgemeten als Heselden niet negen maanden eerder het bedrijf Segway had gekocht.
Je kunt je voorstellen wat een constante stroom aan dergelijke nieuwsberichten voor je imago als transportmiddel doet. Al snel werd de Segway met ongelukken geassocieerd, in plaats van met een slimme manier om snel op je bestemming in een stad aan te komen.
-
Sullig imago
Los van de vele ongelukken, heeft de Segway nooit echt een hoge coolheidsfactor gehad. In de comedyserie Arrested Development illustreert de Segway ongeveer alles wat er mis is met één van de hoofdpersonages uit de serie, G.O.B.: onbetrouwbaar, achterbaks, arrogant maar tegelijkertijd onzeker en lui. En oh ja, hij is ook nog eens een heel slechte goochelaar.
Segway wordt niet geassocieerd met een slimme manier van korte afstanden overbruggen, maar met ‘te lui om te lopen’. Waarvoor het wel een populair vervoersmiddel is, zijn stadswandelingen onder begeleiding van een gids. Maar eerlijk is eerlijk, ook daarmee win je niet de hoofdprijs voor meest toffe gadget. Bovendien zijn niet alle steden even blij met groepen toeristen die op een Segway klimmen. Zo verbood Praag het gebruik van het apparaat in de krappe straatjes in het centrum, ook omdat toeristen zich te vaak dronken en agressief ermee door het verkeer bewogen.
-
De boot gemist
Als je het moment waarop de Segway op de markt werd gebracht vergelijkt met het heden, is er ongelooflijk veel veranderd op het gebied van (stedelijke) mobiliteit. Leenauto’s zijn gemeengoed geworden, Uber heeft de traditionele taxidiensten verdrongen uit veel wereldsteden en de elektrische scooter blijkt een geschikt alternatief voor autoritjes binnen de stad. Kortom, een deel van de oplossing die de Segway pretendeerde te zijn, worden vandaag de dag opgelost door andere mobiliteitsoplossingen.
De Segway appelleerde dus wel degelijk aan een opkomend probleem, maar bleek uiteindelijk niet de juiste oplossing voor dit probleem. Tel daarbij op het imago van brekebeen en het wordt duidelijk dat de Segway vanaf dag één niet aan de hooggespannen verwachtingen had kunnen voldoen. Het Zweedse Museum of Failure heeft vast nog wel een plekje vrij.
Sebastiaan Scheepers
