Mijn zoon van 10 moet naar N.E.C.
Zo stond hij erin voor het gesprek. Natuurlijk, hij was vereerd dat hij gevraagd was door de mooiste profclub van Nederland (‘na Feyenoord’, aldus junior zelf), en in de drie selectietrainingen had hij echt wel wat laten zien. Maar bij Trekvogels zitten zijn vrienden, en daar kent hij alle trainers, leiders en spelers en de mevrouw van de tosti’s.
Dus voor zijn gevoel was het een kans met een randje. En daar voelde hij zich niet helemaal senang bij. Ik deelde dat gevoel, zij het om andere redenen. Ik heb namelijk al jaren reserves bij de randzaken van het jeugdvoetbal. En dan met name bij de ouders wier ambities vele malen groter zijn dan die van hun kinderen. Die de scheidsrechter van 15 uitschelden, dat soort…
Dus ook ik vond het een kans voor mijn zoon, maar met een dikke rand voorbehoud. Die hele zaterdag weg omdat junior tegen ADO moet voetballen is nog te overzien, maar de ongetwijfeld nog fanatiekere en daarmee onsympathieke ouders langs de lijn. En trainers die nog gedrevener zijn dan hun amateurcollega’s… Wat halen we ons op de hals?
Aan de andere kant: you never know unless you try.
Dus vizier opengeklapt en gewoon eens gaan praten. We werden ontvangen op de Eendracht. En met ‘we’ bedoel ik junior. Alle aandacht ging uit naar hem, hij was een uur lang de enige communicatiedoelgroep die ertoe deed. En dit zeg ik met professionele bewondering, want dit was een sterk staaltje sympathieke, welgemeende, relevante communicatie. Junior kreeg de kans om zijn gezin voor te stellen, om zijn ambities en twijfels te uiten, om zijn vragen te stellen en om zijn visie te geven. En daarna kreeg hij op zijn niveau uitleg over de voetbal- en mensvisie van de club, aan de hand van een gepersonaliseerde PowerPoint.
Een uur lang persoonlijke aandacht voor een jongen van 10. Niet omdat het moet, maar omdat de club oprecht geïnteresseerd is in de tienjarige persoon achter de voetballer. En in de toekomstige middelbare scholier achter de voetballer.
Die interesse maakte de jeugdcoördinator heel goed duidelijk. En zijn doelgroep voelde dat.
Ik – de secundaire doelgroep in dezen – was om. Hier is over nagedacht. Dit is ‘onboarding by the book’. De ontwikkeling van de speler staat centraal, de overfanatieke ouder past niet in het ontwikkelingsplaatje. Punt gemaakt.
Junior heeft het gesprek en alle indrukken een weekje laten bezinken en hakte de knoop door met de woorden “Ik mag naar N.E.C.!”
Communicatiedoel bereikt.
Serge Beckers
P.S. Ik heb enkele ouders ontmoet. Niks mis mee!
P.S. 2 Over de mooiste club van Nederland lopen in ons gezin de meningen uiteen
