Mijn opa is 89 jaar en is afgelopen weekend gevallen op de keukenvloer. Een dom ongeluk, hij bleef tijdens het aankleden steken in zijn kleding en viel om. Helaas is hij tijdens zijn val met zijn hoofd op de tafelrand terechtgekomen. Daarom lukte het hem niet om op te staan, mijn tante te bellen of een buurman te roepen. Hij heeft 13 uur op de grond gelegen.
Gelukkig woont mijn tante dichtbij. Toen ze geen contact kon krijgen met mijn opa, is ze gaan kijken. Maar opa is wat achterdochtig van aard: alle deuren gaan hermetisch op slot, op de klink en op het kettinkje. Ik heb niet het idee dat er wat te halen valt, maar hij is als de dood dat er iemand komt inbreken. Hij heeft in ieder geval bewezen dat dat niet zomaar gaat. Mijn oom heeft uiteindelijk een raampje in moeten slaan om bij hem te kunnen komen. Toen dat eenmaal gelukt was, is opa met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Na diverse onderzoeken bleek gelukkig dat er niets aan de hand is. Hij heeft alleen wat blauwe plekken en is zo stijf als een plank. Soepel worden en aansterken is het doktersadvies.
Kracht van verbeelding
Bij Wisse Kommunikatie gebruik ik mijn opa vaak als bron van inspiratie. Voor opdrachtgevers als thyssenkrupp Home Solutions en Zoweco kan ik me snel een goede voorstelling maken van de doelgroep. De perfecte persoon voor ieder product in de ouderenzorg, zoals een traplift of een personenalarm? Mijn opa.
Het was goed geweest als hij een personenalarm had gedragen, maar hij wilde er niets van weten. Dit is het grootste obstakel bij alle producten voor ouderen: de koppigheid van de senior zelf. Een rollator is voor oude mensen, een persoonsalarm is niet nodig, een telefoon is wel genoeg. Ja, dat hebben we nu gezien. Bellen lukte dus niet meer. Maar hoe krijg je de oudere zover dat ze overtuigd raken van het nut van hulpmiddelen?
Verandering en acceptatie
Na een val komt de oudere in een achtbaan van gebeurtenissen terecht. Er wordt medisch onderzoek verricht, advies gegeven over de toestand en het vervolg, er worden vragen gesteld en wensen genoteerd. In het geval van mijn opa komt het erop neer dat het huis is opgeruimd, zodat hij straks met zijn rollator door de woonkamer kan scharrelen, een (tijdelijk) bed op de bank heeft en thuiszorg krijgt. Allemaal ontwikkelingen waar hij niet op zit te wachten. Want in zijn wereld moet alles precies blijven zoals het was toen mijn oma nog leefde en blijft hij in alle dagelijkse handelingen zelfstandig. De rest wordt wel opgevangen door mijn tante. Tenminste, zo denkt hij erover.
Dit is duidelijk nog niet het moment om hem te overtuigen van de voordelen van innovatieve zorgtechnologie. Dat persoonsalarmering ervoor had kunnen zorgen dat hij veel sneller van de keukenvloer was geholpen, komt niet aan. De achtbaan waarin hij is terechtgekomen is zo overweldigend dat er alleen maar weerstand groeit. Opa wil gewoon naar huis en zijn gang gaan. Maar helaas, dat gaat niet gebeuren.
Stug doorzetten
In de tussentijd is de zoektocht gestart naar een personenalarm dat niet stigmatiserend is en past bij opa. Een horloge waarschijnlijk, dan is hij binnen en buitenshuis bereikbaar en kan de omgeving weer rustig ademhalen. We nemen nu even de tijd om de beste oplossing te kiezen. Hij wil er toch nog niet aan. Maar als hij hersteld is en de weerstand wellicht iets gezakt, proberen we het opnieuw.
Mijn kennis zet ik dit keer in om de best passende oplossing te kiezen. Het is een gekke gewaarwording dat ik ineens deel uitmaak van de doelgroep van mijn opdrachtgevers: het familielid dat de best passende oplossing zoekt voor de oudere. Om gerustgesteld te worden doordat opa met ons verbonden is en alarm kan slaan. Ik zoek eerst nog even rustig door. We zullen zien welke stijfkop deze strijd gaat winnen!
Marlous Fortuin
