“Twitter test mogelijkheid om met emoji’s op tweets te reageren” kopte Nu.nl. Te beginnen met een test in Turkije wil Twitter wil het voor mensen “makkelijker maken om te laten zien hoe ze zich voelen door emoji’s te gebruiken. Bij de proef in Turkije gaat het alleen om de emoji’s 😂,🤔,👏, 😥 en ❤. Het gebruik van emoji’s zou leiden tot betere expressie en deelname aan publieke conversatie.”
Er klopt iets niet aan dit bericht. Namelijk de inhoud.
Betere expressie…? Door de woorden bedroefd, beroerd, droef, droefgeestig, malheureus, melancholiek, mistroostig, naar, naargeestig, neerslachtig, ongelukkig, smartelijk, somber, terneergeslagen, treurig, triest, verdrietig, zwaarmoedig en andere schakeringen van de emotie ‘droevig’ te reduceren tot één geel kopje met een traan?
Deelname aan publieke conversatie dan. Conversatie…? Hoe kom je nou tot een conversatie als elke taalkundige vindingrijkheid uit de dialoog gehaald wordt? Als je het hele scala aan menselijke emoties reduceert tot de vijf basisgevoelens van een neanderthaler?
Het feit dat Twitter je dwingt je boodschap in te laten koken tot 280 tekens vind ik trouwens prima. Ik houd van Goetheësk taalgebruik. In der Beschränkung zeigt sich nämlich erst der Meister, je boodschap wordt puntiger van ruimtegebrek. Niet zo puntig overigens als in de jonge jaren van het medium, toen we slechts de helft van het aantal tekens mochten gebruiken, maar toch; ook met een tekstvak voor 280 tekens moet je je taal aardig beheersen wil je de zaken kunnen overbrengen zoals je ze daadwerkelijk ervaart.
Maar terug naar de emoji’s op Twitter. Gewoon niet doen, mijnheer Dorsey. In het belang van onze maatschappij. Als we alle schakeringen van de emotie ‘droevig’ samenvegen onder één betraande smiley, maak je het volk taalkundig lui. En taalledigheid lijdt tot gebrek aan nuancering, tot ongeïnspireerde taalkeuzes uit een bovendien zeer beperkt woordenboek. Tot het visuele equivalent van de droevige grom van de holenmens. Tot #neandertaal.
