Onlangs verscheen in De Volkskrant een ingezonden stuk met de kop “Journalisten overladen hun publiek met crises en drama’s”. Daar kijken PR-consultants niet echt van op, want zij weten dat (dagblad)journalisten een voorkeur hebben voor drama’s, rampen en conflicten. ‘Goed nieuws is geen nieuws’ is nog steeds het adagium. Maar het brengen van positief nieuws is onderdeel van verantwoordelijke journalistiek, zo betoogde Mirjam Vossen, de auteur van het artikel in De Volkskrant. Bij PR-bureaus kunnen ze dat vinden.
Vanmorgen viel mijn oog op een ingezonden stuk in De Volkskrant met de kop “Journalisten overladen hun publiek met crises en drama’s”. Tja, vertel mij wat. Ik werk inmiddels 15 jaar in de PR-industrie, dus erg verrast was ik niet over dat statement. Toen ik in een glimp zag dat het stuk geschreven was door een journalist (Mirjam Vossen), vroeg ik me toch af waar we die opvallende assertiviteit aan te danken hadden.
Zij betoogde dat journalisten zo gefocused zijn op drama’s, rampen en conflicten, dat de positieve trends onderbelicht blijven. Bijvoorbeeld wel aandacht besteden aan de orkanen Harvey en Irma, maar niet vertellen dat het aantal slachtoffers van natuurrampen met 98 procent is afgenomen. Elke moord tot in de meest gruwelijk details paginagroot opblazen, maar niet melden dat het aantal moorden in twintig jaar is gehalveerd.
Dat herken ik. Ik heb de afgelopen jaren aan den lijve ondervonden, hoe moeizaam de relatie tussen PR-mensen en (dagblad)journalisten kan zijn. Enige minachting ten opzichte van onze beroepsgroep is hen niet vreemd. Ze vinden dat ze ons niet nodig hebben omdat ze zelf prima in staat zijn nieuws te maken en ze zijn – vaak onterecht – nogal negatief over onze schrijfkwaliteiten; gemakshalve vergetende dat een groot deel van de PR-consultants vroeger zelf in de journalistiek begonnen is. Wel moet ik toegeven, dat de informatie die wij namens onze klanten de wereld insturen, niet altijd even nieuwswaardig is.
Maar de voornaamste reden dat onze ‘pitches’ niet aanslaan, is dat journalisten nog steeds het aloude adagium ‘goed nieuws is geen nieuws’ aanhangen. Dat leidt tot kolderieke situaties. Een journalist die per mail uitgenodigd werd voor een gesprek met een Nederlandse directeur van een internationaal bedrijf, dat wereldwijd niet zo positief in het nieuws was, belde binnen vijf minuten terug. Toen eenmaal bleek dat de Nederlandse tak het al jaren prima deed, was het interview ineens niet meer zo interessant. Bij faillissementen en ontslagen hangen ze meteen aan de lijn, maar bij mooi nieuws over goede resultaten, extra banen of innovatieve technologie hoor je ze niet. Probeer dat maar eens uit te leggen aan de klant, die ons inhuurt voor het wereldkundig maken van hun goede nieuws en prachtige succesverhalen.
Er zijn trouwens wel initiatieven geweest om media te maken, waarin het goede nieuws centraal staan. Die waren echter geen lang leven beschoren of ze leiden een schrijnend bestaan met een twijfelachtig journalistiek niveau. De Goed Nieuws krant (“als medicijn tegen de zuurheid in de wereld”) bestaat alleen nog maar online, net als ‘Happy News’ en ‘Goednieuws.com’. BN De Stem begon een tijdje geleden met een ‘Goed nieuws pagina’, maar de frequentie bleef beperkt tot één keer per week. Ook een teken aan de wand. Sites als ‘Nieuws van de vooruitgang’ en ‘World Best News’ zijn hooguit goedbedoelde promotie-instrumenten voor respectievelijk duurzaamheid en ontwikkelingshulp.
Misschien moeten dagbladjournalisten een voorbeeld nemen aan de prima samenwerking tussen PR-bureaus en vakmedia. Daar zijn PR-bureaus geaccepteerde contentleveranciers, zolang als ze zich aan de spelregels van de journalistiek houden. Natuurlijk zijn onze verhalen positief van toon. We schrijven bij voorkeur over veelbelovende innovaties, opvallende trends, nieuwe technologie en succesvolle toepassingen, waar bedrijven en ondernemers – de lezers- hun voordeel mee kunnen doen.
Mirjam Vossen wees in haar ingezonden stuk op de noodzaak van “verantwoordelijke journalistiek”. Niet alleen omdat slecht nieuws mensen somber maakt, maar ook omdat door die eenzijdige focus op de ellende belangrijke onderliggende ontwikkelingen en positieve trends onzichtbaar blijven. Ze zegt dat het nieuws er beter van wordt. Het is namelijk de taak van de journalist om relevante gebeurtenissen kritisch te volgen en te analyseren, maar daar horen ook mooie, positieve verhalen bij. Ze verbeteren de beeldvorming, geven vertrouwen en ze motiveren de mens om door te gaan met het vinden van oplossingen. Ik weet waar de journalist voor die mooie verhalen terechtkan.
