“Groep coronamijders groeit in Nederland” was afgelopen week in meerdere kranten te lezen. Steeds meer Nederlanders blijken coronamoe te zijn, leert ons het onderzoek. Bijna drie miljoen Nederlanders willen niks meer weten van al het nieuws omtrent het virus en vinden bepaalde maatregelen nutteloos, waarmee ze volgens het journaille ‘de kop in het zand’ steken. Daarbij worden ze in de steekproef overigens op een hoop gegooid met de mensen die tegen elke vorm van maatregelen zijn.
“De kop in het zand”-frame stoort mij enigszins. Het is te kort door de bocht. De mensen die het nieuws niet meer willen volgen en moeite hebben met de lockdown, worden namelijk op deze manier te makkelijk over dezelfde kam geschoren als mensen die actief hiertegen demonstreren en de regels aan hun laars lappen. In feite worden bijna drie miljoen Nederlanders gelijk gesteld aan een groepje van een paar honderd mensen dat de boel ontregelt, om vervolgens een negatief sausje over zich heen gegoten te krijgen met de smaken ‘coronaduiker’ of ‘coronablocker’. De kers op de taart is een filmpje van schreeuwende betogers en een spotprent waarin iemand met een dikke buik en een biertje zijn kop in het zand steekt.
Coronamoe zijn staat niet gelijk aan actief de maatregelen boycotten en de boel op de spits te drijven. Minder met de regels op hebben betekent niet automatisch dat je maar alle regels aan je laars lapt en rollebollend, hoestend en knuffelend door de straat gaan. De mensen zijn enkel klaar met de langzame versoepeling en de overdaad aan coronanieuws elke dag. Zeker in het licht van de dalende sterfte-, besmettings- en opnamecijfers is het verklaarbaar dat mensen sneller morren en vragen om versoepeling, ongeacht of dit een haalbare kaart is. In plaats van ze weg te zetten als struisvogels, zou het lonen om te begrijpen waar deze moeheid vandaan komt.
Copyright Mark Reijntjens
Jongeren
Allereerst blijkt uit het genoemde onderzoek dat met name jongeren en mensen uit de noordelijke provincies klaar zijn met alle verhalen en regels omtrent corona. In de noordelijke provincies heeft het virus nauwelijks om zich heen gegrepen en alleen daarom is het al voorstelbaar dat men daarom klaar is met de ontregeling van het dagelijkse leven. Maar vooral de groep jongeren mag met wat meer sympathie worden benaderd. Ondanks dat zij horen dat het virus voor hen nauwelijks gevaarlijk is (ook al zouden ze anderen kunnen aansteken), wordt hen alles verboden wat de bloei van hun leven zo mooi maakt. Geen feesten, geen discotheken, geen concerten of festivals, geen introducties van de vervolgopleiding en geen vrienden op bezoek. Veel vormen van ontspanning, plezier en vooral afleiding worden op deze manier de kop in gedrukt. Ook voor de generaties boven hun begint dit langzaam maar zeker te knagen.
Geen afleiding
In de Romeinse tijd wisten ze het al; geef het volk in tijden van ellende brood en spelen. Staat er een invasiemacht aan de grenzen te rammelen of is er oproer over belastingen? Organiseer 130 dagen gladiatorengevechten! Iedereen blij. Al het nieuws over Corona en alle maatregelen die worden getroffen, zouden een stuk draaglijker zijn als er wat brood en spelen tegenover stonden, maar dat is er maar bar weinig. De ultieme brood en spelen zijn namelijk stuk voor stuk afgelast: het EK voetbal, de Tour en de Spelen in Tokio. Daarnaast zijn grote zomerblockbusters uitgesteld en ligt productie van series en films op zijn gat. Om maar te zwijgen van theater, festivals en concerten waar naartoe is geleefd maar stuk voor stuk zijn afgelast. Het negatieve nieuws over corona domineert de kranten en mensen zien maar vrij weinig positieve afleiding daarvoor in de plaats. Het is dan niet verwonderlijk dat het publiek begint te morren; een heraut zou in het oude Rome ook met boegeroep worden verdreven als hij enkel de nieuwe belastingsmaatregelen voorlas in plaats van de volgende gladiatoren aan te kondigen.
Dit betoog gaat er niet over dat de maatregelen moeten worden afgeschaft of dat er geen nieuws over Corona moet verschijnen. Ik vind vooral dat er wat meer begrip nodig is voor de mensen die steeds wat meer moeite hebben met de hoeveelheid ervan. Het is ook logisch dat grote evenementen zijn afgelast, maar de frustratie erover is even zo goed begrijpelijk.
